MIESZANE UCZUCIA

     Od dawna zamierzalam podzielic sie z Wami tym tematem i wreszcie dzisiaj to robie.
 Chodzi o ulicznych "prosicieli" bo tak ich nazywam trzymajac sie zasad poprawnej polityki, choc moj maz wali prosto z mostu - "naciagaczy". 
Gnebi mnie i dreczy gdy nie dam a na ogol nie daje, gdy juz dam to z kolei dreczy mnie mysl ze pomagam naciagaczom, leniwcom, nalogowcom. Czasem sa nimi cale rodziny bo wcale nierzadko widuje mlodych i ich dziecko albo dwa towarzyszace rodzicom.

Te dwa zdjecia pokazuja zupelnie mlodych i raczej zdolnych do pracy osobnikow.

Sugeruja rowniez ze to ich staly styl zycia - na ulicy i z datkow ludzi.

Istnieja inne rodzaje zebrania - okazyjnego.

 Gdy tylko zblizaja sie swieta B. Narodzenia lub Wielkanocne to ilosc proszacych wzrasta wielokrotnie bo wiedza ze inni ludzie maja w tych okresach bardziej czule serca i sumienia.

 Widuje ich rowniez w bibliotekach bo one sa otwarte dla ubogich bezdomnych, dajac im bodaj kilkugodzinne schronienie przed zla pogoda, albo goracem, daja im mozliwosc korzystania z czystych toalet, posiedzenie w wygodnych fotelach, zaladowania telefonow - tu doprawdy nie moge sie nadziwic jak takich ubogich stac na telefon + miesieczne oplacanie go, chyba ze finansuja to programy spoleczne, czyli moje podatki tez. 

Bardzo nie lubie takich ktorzy strategicznie ustawiaja sie na wysepkach ulicznych skrzyzowan ze swiatlami ruchu, gdzie to maja wielka latwosc dostepu do kazdego samochodu przeczekujacego swiatla, z ktorejkolwiek by strony nie byl. Taki to tylko stoi ze swa plansza i obraca sie od lewa do prawa i czeka na manne. 

     Chociaz moja zasada jest nie dawac to napawa mnie to watpliwoscia i niesmakiem - czy moze tym razem sie pomylilam, moze nie dalam takiemu ktory rzeczywiscie potrzebuje?

Moze widzac jego mlody wiek, czesto taki ktory moglby go zrobic mym wnukiem, widzac ze zdrowo wyglada, zle osadzilam bo co ja wiem o okolicznosciach jego zycia i losu?

Z drugiej strony wydaje mi ze tacy ludzie nie potrafia albo nie chca sami sobie pomoc bo moj kraj i kazdy inny sluzy pomoca - jesli nie finansowa to istnieja biura pracy i moga pomoc w znalezieniu pracy, doksztalcenia sie, rodzinom kwalifikujacym do tego daja bodaj na poczatek darmowe mieszkania i inne formy pomocy. Ale wlasnie warunkiem jest kwalifikacja w czym czesto przeszkoda sa testy alkoholowo-narkotyczne : uzywasz wiec pracodawcy nie dadza ci pracy albo musi sie zaczac od pojscia na leczenie. Nierzadko juz pracujacy traci przez to prace ktora ma bo oblal wyrywkowy test - i slusznie. Kto przez to cierpi? jego rodzina - ale ma to swe podstawy bo kto chce zatrudniac kierowce pijaka albo innego rodzaju operatora sprzetu, elektryka itp. 

Moj maz jest inzynierem elektrykiem a zdarza sie ze i on jest testowany choc go znaja w zakladzie bo pracuje w nim 30 lat i odnosi sukcesy - ale rozumie przepisy i nie protestuje. Sam przeciez nie chcialby wspolpracowac z takim ktory przychodzi do pracy na kacu albo przycmiony.   

Co takich powstrzymuje od podjecia pracy i szansy wstania na wlasne nogi i odzyskania godnosci i komfortu zycia?

 Wydaje mi sie ze po pierwsze wrodzone lenistwo a drugim moze sa te uzaleznienia, silniejsze od wszystkiego innego. 

     Tu znow wroce do przykladu mego meza - jest 72 letnim emerytem a nadal pracuje. Moze nawet ciezej niz w czasie mlodszych lat bo na wyjezdzie, w innym stanie czyli jest pozbawiony pewnych domowych komfortow.

 Postanowil pracowac bo pierwszy rok emerytury szybko mu pokazal ze na ogol sie.....nudzi. Zaczal od pracy w swym zawodzie na pol etatu ale bardzo szybko poznano sie na jego wielkim talencie elektryczno- elektronicznym, zaproponowano ten poza miejscowy kontrakt w pelnym wymiarze czasu a nawet wiecej bo kazdy tydzien ma nadgodziny - i przyjal. Nie tyle z potrzeby finansowej choc dodatkowy dochod jest bardzo mile widziany, ale wlasnie by cos robic, by robic co lubi i miec z tego satysfakcje. Bardzo go buduje fakt ze jest tak doceniany a zaklad dla ktorego obecnie pracuje doslownie by nie funkcjonowal bez niego. 

A tak naprawde nie musialby- odrobil swoje, otrzymuje emeryture, pension i moglby na tym zostac. 

Nie we wszystkich ludziach widocznie istnieje godnosc wlasnej osoby, dobro rodziny i chce zycia w jakims komforcie. 

Dawno temu myslelismy "zaadoptowac " dziecko, myslac o takim z poludniowej ameryki, a to polega na comiesiecznej malej dawce pienieznej wysylanej na opieke medyczna i edukacje dziecka. Gdy wglebilismy sie w temat to dowiedzielisy sie ze to bardzo roznie pracuje i nigdy w pelni na strone dziecka, o ile wogole. Oczywiscie dzieki tym ktorzy tymi donacjami rozporzadzaja - te pieniedze, nim dotra do dziecka, sa dzielone pomiedzy kilku roznych posrednikow i koszty manipulacyjne a dziecko dostaje niemal zero. 

Wiec ten pomysl szybko porzucilismy.

 Podobnie bylo z akcjami pomocy na to albo tamto. Tu dobrym przykladem byla Katrina - nie wyslalismy pieniedzy tylko niepotrzebne ubrania, buty, sprzet gospodarczy, posciel, myslac ze nawet jesli nie dotra do potrzebujacych katrinowcow to posluza komu innemu. 

     Troche z rozsadku a troche dla eksperymentu takim zebrajacym mlodym mezczyznom proponowalismy prace - sciac nasza trawe, przyciac krzewy... Ani jeden nie przyjal propozycji, wyobrazcie sobie. Kazdy wolal wygodnie stac na skrzyzowaniu.

 Innym kupowalismy hamburgera i napoj lub pizze - przyjeli bo jakie mieli wyjscie ale mieli naprawde pogardliwe miny przy tym. 

Wiec niestety chyba duzo prawdy jest w mym podejrzeniu ze znaczna wiekszosc zebrze nie z powodu faktycznej potrzeby i nedzy tylko dla uzyskania latwej gotowki na piwo, lub marihuane. 

Po co klamac? potrzebuje pieniedzy na trawke.

Po co klamac? Potrzebuje piwo

Pomocy! Potrzebuje pieniedzy na trawke!

Od znajomych lub Internetu slysze podobne opinie, slysze o podobnych doswiadczeniach. 

Jak widac na powyzszych zdjeciach niektorzy sa otwarci i prawdomowni. Niemal bym im dala na to piwo ale nie daje, nie bede propagowac nalogu. Ale to swiadczy ze wlasnie niemal kazdemu o to chodzi.

      Wiec gdy tak jezdze po miescie i widze, gdy na skrzyzowaniach musze omijac wzrokiem te plansze i ich wlascieli, za kazdym razem czuje wielka rozterke - dac czy nie dac, pomoc czy nie , moze akurat ten potrzebuje a nie dostanie dzieki opinii jaka zrobili ci naciagacze?

 Nieraz mysle rowniez o tym co pisze nasz kolega Lech, czlonek jakiejs charytatywnej grupy - ta forma pomocy moze niezla bo pozwala pojsc, na wlasne oczy zobaczyc kto i co, jakie warunki, dostarczyc pomoc w formie voucher, specyficznie zywnosciowych - i otrzymac jakas gwarancje ze zostalo wlasciwie wykorzystane, ze pomoglo, ze ktos nie poszedl spac glodny.