TEMAT OKLEPANY ALE . . . . .

..... opisze moje w nim doswiadczenie jako ze lepszy ten niz wirusowy.

 Jest przedluzeniem tematu "Slub" ktory o ile pamietacie odbyl sie w listopadzie. Z tej uroczystosci zamiescilam opis i troche zdjec ale to byly fotografie telefoniczne czyli nieprofesjonalnej jakosci. Te oficjalne przeslano nam tuz przed B. Narodzeniem w formie strony internetowej - do przegladniecia i ewentualnego zakupu. Bylo ich 1200 jako ze niektore niemal blizniaczo podobne a takze utrwalono na nich wszystko, nawet oba bary ze swymi napojami i kielichami.

 Trwalo zanim zabralam sie za pierwsze, szybkie ogladniecie a jeszcze dluzej by sie do nich przysiasc, dokladnie przyjrzec i zdecydowac ktore chce zakupic, plus ile i w jakim rozmiarze. Ciezko bylo bo kazde bylo piekne, nie to co telefoniczne, kazde bym chciala miec - i te z panstwem mlodych, i rodzinne, i ze znajomymi, tancami, baletem Sary, sala bankietowa itd. Kiedy mialam czas doskakiwalam do nich ale inne zajecia i "projekty" nie pozwalaly na zdecydowanie.

 W miedzyczasie zapytalam synowa i syna jak im idzie wybieranie zdjec na co odpowiedzieli ze spojrzeli jeden raz, ilosc ich powalila, powaga decyzji tez i na tym skonczyli nie wiedzac kiedy i czy wroca do tego, zadowalajac sie tymi ktore maja w telefonach. Na co Serpentyna, dobra mama i tesciowa, zapytala czy bedzie ok jesli sama wybierze, kupi i przesle na ich adres? Oczywiscie bardzo chetnie sie zgodzili. Z mej strony uznalam to za jedyny sposob by mieli pamiatkowe zdjecia z tej uroczystosci a takze probe dla mnie - bo da mi okazje naprawde dobrze sie zdjeciom przyjrzec i bodaj z grubsza wyselekcjonowac komplet dla nas.

 Tak wiec zrobilam - poswiecilam dwa wczesne poranki by zrobic selekcje a w trzeci zamawialam - w dwoch rozmiarach. Wyszlo ze wykupilam dla nich 200 zdjec. Pozniej, gdy otrzymali ladnie podziekowali dodajac ze zrobilam dobry wybor.

 Jak na dzisiaj ich zdjecia nadal mieszkaja w pudelku bo jeszcze nie kupili sobie albumu a pozniej sami zobacza ile roboty wymaga ulozenie ich w odpowiedniej kolejnosci wydarzen i tematycznie tez. Tak bardzo mnie umeczylo patrzenie w zdjecia i w komputer ze przez pare dni znow zostawilam projekt "zdjecia dla nas" odlogiem. Poniekad musialam bo mielismy pilniejsze projekty do zrobienia, te o zupelnie innym charakterze bo zwiazane z odnawianiem garazu i patio.

 Ledwie to sie skonczylo, nadeszly sniezyce i wielkie mrozy i wcale nie przesadzam bo jak nigdy nasypalo nam prawie pol metrowa warstwe sniegu a mrozy dochodzily - 18 st, jednej nocy nawet -20. Miasto bylo najpierw sparalizowane a pozniej odkopujace sie - ale minelo i wiosna zdecydowala powrocic, co sklonilo Serpentyne do mycia i odkurzania samochodu :

 Co smieszne to to iz dokladnie tydzien po ostatniej sniezycy i -18st mrozow  mielismy tez 18 tyle ze plusowe, co wygladalo tak iz niektorzy chodzili w krotkich rekawach a w zakamarkach jeszcze lezaly resztki sniegu. Z drugiej strony, choc to zwariowana sytuacja, to pasuje do covidovego, nienormalnego okresu w historii.

 Wlasnie te bardzo sniezycowe dni uwiezienia w domu postanowilam nie zmarnowac tylko wykorzystac na nuzacy projekt zdjeciowy. Moze i specjalnie klimat tak zrobil by mnie do tego zmusic? Niczemu juz sie nie zdziwie :) Wiec te 4ry dni sniezycy gapilam sie w zdjecia i ktore mi pasowalo wrzucalam do koszyka. Pozniej zeszlo mi by meza przymusic do zweryfikowania lub zmian a to tez byla przeprawa bo wcale nie chcial tego robic wolac ogladac sport w tv. Wybralam 250 zdjec, czesc wiekszej wielkosci, piec portretowych. Nadeszly w zeszlym tygodniu i to dalo mi nastepny etap do wykonania - dla tych niealbumowych, tych ktore umieszcze po domu i kilka na scianach, kupic odpowiednie ramki.

 Ani nie pamietam ile sklepow zwiedzilam i ile internetowych miejsc tez, wiem tylko ze naprawde juz mialam dosc tematu i projektu. A skonczylo sie tak iz wszystkie kupilam w naszych sklepach co dobrze bo moglam dokladniej poogladac, ocenic kolory..... Nastepnym krokiem bylo usiasc z tymi zdjeciami i poukladac - najpierw z grubsza, tematycznie, a pozniej kazda grupe w odpowiedniej kolejnosci. Oj, dopiero przy tym myslalam ze zwariuje, zwlaszcza ze niektore pasowaly do dwoch a nawet trzech tematow.

 Musialam rowniez oprawiac te niealbumowe - wyszlo ze wiszacych bedzie 6 a stojacych tu i owdzie 7. Ogolnie - za duzo (13), wcale mi sie nie podoba galeria fotograficzna w domu, zreszta nie na darmo istnieje swietne powiedzenie - mniej jest wiecej (oprocz zdrowia i pieniedzy oczywiscie), ale juz za pozno, nie wyrzuce przeciez ladnych zdjec i ramek. Nic, pomieszkam z nimi a jesli uznam ze za wiele to czesc schowam do lamusa.

 Jak na dzisiaj te stojace poustawialam tu i owdzie ale wiszace, oprawione, leza i czekaja by maz znalazl czas na powieszenie. Mysle ze z tymi wiszacymi bede mogla zyc ale jesli chodzi o mala galerie na pomocniku w jadalni - nie jestem pewna, nie jestem zachwycona wygladem myslac ze za duzo, tym bardziej ze zupelnie podobne mamy w biurze, maz na swym biurku, ja na swoim.

Galeria z ktorej nie
jestem zadowolona

Do zawieszenia

Ulubione - ujecie i ramka tez

 Przy okazji kompletowania albumow, a tu sie pochwale ze nie musialam ich kupowac bo mialam w domu trzy, kompletnie puste, kupione wieki temu tak od wypadku i wreszcie sie przydaly - przejrzalam album zawierajecy stare zdjecia, jeszcze z okresu gdy mieszkalismy w Polsce a nasze bliznieta byly noworodkami, pozniej malymi dziecmi, itd. Uderzyla mnie roznica jaka stworzyl czas i technologia. Po pierwsze, przynajmniej w naszej rodzinie, nie bylo tak ze robilsmy zdjecia nagminnie, na kazdym kroku. Moje pokolenie pewnie pamieta ze technologia byla inna - kupowac odpowiedni film, pstrykac, pozniej nosic do wywolania. Z tego wzgledu  wcale duzo zdjec nie mielismy a w dodatku gdy opuszczalismy Polske to tym co mialam podzielilam sie z rodzicami/dziadkami, by oni mieli ich czesc do ogladania. Te zdjecia maja wiec pomiedzy 48 - 40 lat, sa czarno biale i sfatygowane, jako ze moja czesc musialam wydzierac z albumu ktory trzymal zdjecia naroznikami. By ich narozniki nie byly wystrzepione wyrownalam nozyczkami co dalo ogolny okropny wyglad ale nie mialam innego wyjscia. A tutaj, w USA, gdy moje wnuki mieszkajace w Bostonie wyrazily chec zobaczenia jak ojciec wygladal bedac noworodkiem i malym chlopcem, duza czesc musialam powyciagac i przeslac do nich. Trzymali je bardzo dlugo, doprosic sie nie moglam by zwrocili a gdy wreszcie otrzymalam to troche przygiete, pelne rys i zalaman. Ale sa jedynymi ktore mam z tego okresu wiec trzymam i jak widzicie nawet sie nimi chwale.

 Poza tym, gdy patrze na siebie a mialam wtedy tyle co ponad 24 lata, to jakos nie odczuwam ze to ja, wydaje mi sie ze to obca, inna osoba. Zwroccie, prosze, uwage, jaka mini-sukienke wowczas Serpentyna nosila nie baczac ze byla matka i moze nie wypadalo - to byly wczesne 70te lata ubieglego wieku.  Ona nie tylko byla krociutka ale gorna czesc z dolna byla polaczona kratka zrobina z waskich paseczkow co pokazywalo gole cialo w talii - widzialam taka suknie na filmie i zmusilam krawcowa by mi dokladnie taka uszyla. To stalo sie jeszcze "za panny" ale jako ze zawsze zwracala uwage, moze i szokowala, nosilam ja bardzo dlugo. Nawiasem mowiac moj maz ktorego wtedy jeszcze nie znalam, mowil mi ze wlasnie styl sukni przyciagnal jego oko no i widzicie co z tego wyszlo :) 

Dolaczam rowniez zdjecia mojej mamy - bardzo mlodej a pozniej bedaca babcia - i mojego juz nie zyjacego brata.

Tak bylo dawniej ze zdjeciami - a obecnie jest tak, przynajmniej u mnie ze prawdziwych, biezacych, to prawie nie mam bo wszystkie od dawna sa pstrykane telefonem i siedza w nim albo komputerze - czyli niby mam setki ale tak naprawde nie mam. Aparat fotograficzny uzywamy tak rzadko ze z okazji slubu gdy maz chcial go uzyc to musial sobie najpierw "przypominac" jak obslugiwac. Na zakonczenie tego bardzo dlugiego opowiadania zalaczam zdjecie pieska, Toby, ktorego tyle co syn i synowa sobie sprawili - obecnie to szczeniaczek ale wyrosnie na duzego labradora.