SEZON ROCZNIC

Moje rodzinne rocznice skupily sie w pierwszej polowie roku, zwlaszcza te tyczace najblizszego kolka rodzinnego. O najbardziej tragicznej nie bede wspominac wyliczajac jedynie te radosne : 

Styczen - urodziny mlodszego wnuka

Luty - moje wlasne, tym razem 74te

Kwiecien - urodziny blizniat, przybycie do USA

Moze ich nie duzo ale same wazne a z nich najpilniej pamietam i wspominam dotarcie do "Ameryki" - niezapomniane przezycie i bez wahania moge je nazwac jednym z najlepszych wydarzen mego zycia.

  Dosc powiedziec ze tyle co mielismy 50ta rocznice slubu o ktorej nawet pies z kulawa noga nie wspomnial, natomiast ta przyjazdowa wspominamy czesto i z wdziecznoscia a takze byle kiedy, nie czekajac rocznicy.

  Podobnie z urodzinami - celebrujemy ale jako ze to coroczne wydarzenie nie budzi w nas wielkich emocji. W tym roku urodziny dzieci beda bardziej uroczyste bo 50te - ale to w kwietniu, mamy czas wymyslec co by niecodziennego z tej okazji zorganizowac. Wiemy ze corka bedzie w tym czasie w podrozy po Europie ale mozemy jej podrzucic troche gotowki by ulzyc kosztom rejsu a co mozemy zrobic dla syna tego jeszcze nie wiemy. Gdyby byl kobieta moze zafundowalibysmy mu dzien w Spa?

 Myslac o tym wszystkim jakos utknelam na wspomnieniach zwiazanych z imigracja a takze pozniejszym wydarzeniem, bardzo przez nas oczekiwanym  i upragnionym - otrzymaniem amerykanskiego obywatelstwa. Doslownie w dniu w ktorym stalismy sie prawnie zakwalifikowani do otrzymania rozpoczelismy caly proces. Wtedy, jako ze to byl rok 1989 i owczesne komputery nie pozwalaly bodaj czesci dokumentow opracowac na nich, musialo sie wypelniac je recznie, posylac poczta w odpowiednie miejsce, czekac.

 Mieszkalismy wowczas w innym miejscu, malym miescie ktore nie posiadalo ani sadu federalnego ani biura immigracyjnego, przy tym nasz stan nigdy nie mial duzo imigrantow wiec caly proces wygladal tak ze egzaminy kwalifikujace, pozniej przysiege urzadzano 2-3 razy w roku, gdy nazbierano troche chetnych a odbywalo sie w innych miejscowosciach rozsianych po stanie.

  Doczekalismy sie - egzamin, ktory mial czesc rozmowy i pytan tyczacych glownie historii kraju a takze znajomosci Konstytucji, inna sprawdzajaca poziom umiejetnosci czytania/pisania po angielsku  - i zdalismy! Ja sie don tak pilnie przygotowalam ze na 20 mozliwych punktow zaliczylam wszystkie 20.  Pozniej odbyla sie przysiega, w jeszcze innej miejscowosci - ja oczywiscie plakalam ze wzruszenia a to plakanie zostalo mi do dzisiaj gdyz za kazdym razem gdy slysze amerykanski hymn to mnie podrywa na bacznosc, reka mi idzie na serce i wiecej placze niz spiewam. Moja ulubiona stacja radiowa, rockowa, ma ladny zwyczaj byle kiedy, bez powodu, na wyrywki, zamiast nastepnego rocka, odegrac hymn - wtedy tez placze choc nie ma o co, jedynie z wdziecznosci i dumy narodowej.

 Wiec mimo nadchodzacych rocznic ludzkich urodzin mysle o tych imigracyjnych duzo wiecej - a tym razem bedzie 38a. Przypomnialo mi to rowniez dzien otrzymania obywatelstwa przez dzieci co odbylo sie w innym czasie, pare miesiecy po nas.

 Dzieci byly wowczas w szkole sredniej, plus pupilkami i prymusami i mialy bardzo duza popularnosc wsrod kolegow i profesorow. Pamietam ze gdy ich doganialam by sie wzieli za proces to wogole sie im nie chcialo i zwlekali, a ja nalegalam wiedzac ze za pare miesiecy, po maturze i wakacjach rozjada sie na studia i tak sie zaangazuja w nowe zycie i obowiazki ze nigdy tego nie zrobia. To ja skompletowalam im dokumenty, pilnowalam by powypelniali, zrobili zdjecia, pozniej zawiozlam do biura imigracyjnego. Ale i to w koncu sie skonczylo i nadszedl dzien ich przysiegi, oczywiscie znowu w jeszcze innym miescie, moze 2 godziny jazdy od nas. Oczywiscie poszlam do ich szkoly by zawiadomic kierownictwo ze w tym a w tym dniu beda nieobecni i dlaczego.

Wreszcie dzien nadszedl i wszyscy czworo pojechalismy.  Zajezdzamy na parking gdzie to bylo bardzo duzo samochodow a tam stoi zaparkowany szkolny autobus z nazwa "naszej" szkoly i miasta, no i oczywiscie kolo niego cala duza grupa kolegow szkolnych, nauczycieli i kilkoro rodzicow. Okazalo sie iz koledzy, nauczyciele i kierownictwo zadecydowalo, rozumiejac jakim waznym wydarzeniem jest obywatelska przysiega, pragneli to uczcic razem z mymi dziecmi a takze na zywo uczniom zademonstrowac to o o czym sie tylko ucza w szkole. Ja juz wtedy, gdy ich zobaczylam, to plakalam, a pozniej w czasie uroczystosci jeszcze mocniej.

 Oczywiscie ten fakt bardzo cieplo do dzis wspominamy - i rzeczywiscie zrobil ten dzien, bardzo dla nas wazny i emocjonalny, jeszcze bardziej uroczystym i milym.

 Pamietam rowniez jak po wszystkim okazalo sie ze jest pora lunchowa czyli i my i wszyscy, caly AUTOBUS, jest glodny! Wtedy, w tych pierwszych latach imigracji, zylismy skromnie i trzymajac sie budzetu, wszelkie nieplanowane wydatki robily dziure w naszych kieszeniach a wszystko co sie nam udawalo zaoszczedzic szlo na cel ksztalcenia dzieci i mialo byc nietykalne - a wypadalo zaprosic wszystkich na posilek.  Najczesciej tutaj w USA klasy nie maja wielu uczniow, ta o ktorej mowie mogla liczyc 20-22, do tego troje profesorow, kierowca, troje rodzicow, niecale 30, plus nasza czworka.  Gdy sie zyje na budzecie a wydatek niespodziewany to nakarmic taki tlumek jest duzym obciazeniem.  Dzis ta suma wydaje mi sie smieszna ale wtedy byla ogromna choc nie zaprosilismy ich do zadnej drogiej restauracji tylko do Pizza Hut - ktora kazdy ale to kazdy amerykanin kocha. Pamietajcie ze koledzy mieli po 17 lat, czesc grala w druzynie footballowej, dziewczyny byly cheerleader-kami, wszyscy wysportowani, zdrowi i potrafiacy zjesc.  Nie pamietam ile pizz musielismy zamowic, ile napojow i deserow - pamietam ze dano nam osobna sale, ze kazdy sie najadl, ze bylo duzo smiechu i wesolosci a takze krotka przemowa jednej z nauczycielek w ktorej duzo mowila jak szkola jest dumna majac D i B - wspanialych uczniow, kolegow, sportowcow i jak sa dumni ze USA zdobyla nowych wartosciowych obywateli. Serpentyna oczywiscie wiecej przeplakala niz sie najadla.

 To byl dobry dzien i widac ze niezapomniany a fakt iz cala klasa przybyla i wziela w nim udzial zrobilo go jeszcze bardziej specjalnym. Robiono nam zdjecia z tego wydarzenia, takze miejscowa gazeta umiescila artykul o tym dniu i mam je do dzisiaj - ale postanowilam nie publikowac gdyz dzieci niezbyt lubia gdy umieszczam ich zdjecia na blogu, w zamian wlepiajac oficjalne, internetowe.

 Bardzo czesto, gdy jemy pizze z Pizza Hut, wspominamy ten dzien, ten posilek i kolegow szkolnych dzieci - a one do dzis mowia ze gdybym ich nie pogonila, nie przycisnela to moglo byc roznie z ich obywatelstwem.